Iako je Satibara praksom otišla dalje u razvoju ideje "labilnog filma" i ideološke važnosti procesa snimanja, ovaj pasus o Žilniku iz knjige Pavla Levija "Raspad Jugoslavije na filmu" i te kako je relevantan za poetiku Satibare:
"Film tematizuje upravo onu konceptualnu i strukturalnu dinamiku koja leži u osnovi Žilnikovog autorskog metoda, a koja se tiče težnje da se proces pravljenja filma, kao i sam filmski aparat, u potpunosti izjednače sa sferom prvostepene drištvene proizvodnje. U duhu Marksove jedanaeste Teze o Fojerbahu ("Filozofi su do sada interpretirali svet na različite načine; vreme je da ga se izmeni"), za Žilnikovu kinematografiju može se reći da doseže s onu stranu - ili, još bolje, ispod - nivoa audio-vizuelne reprezentacije: njen primarni značaj leži u samoj proizvodnoj delatnosti, preciznije, u radu i radnim odnosima od kojih se sastoji pravljenje jednog filma, a kojima Žilnik prostupa kao sebi dovoljnima, direktnim oblicima društvene intervencije. Za ovu vrstu kinematografije, čin snimanja u najmanju je ruku podjednako važan kao i (završen, kompletiran) film. Lišena statusa privilegovane kreativne delatnosti, filmska praksa je na taj način demistifikovana, a po učinku i značaju izjednačena s bilo kojom drugom vrstom rada. slično radikalnom političkom projektu čiju su realizaciju na sebe preuzeli protagonisti Ranih radova, na Žilnikove filmske projekte može se gledati kao na fragmente jedne hronike u nastajanju, koju za sobom ostavlja grupa radnika - reditelj, snimatelj, tonac, glumci - a koja oslikava njihovu ideološku svest i praktične napore da kvalitatitno utiču na različite tokove društveno-kulturne proizvodnje. Reč je, dakle, o filmovima koji dokumentuju vlastito nastajanje u procesima kolektivnog angažmana na planu 'čovekove smislene aktivnosti'."
(Pavle Levi, Raspad Jugoslavije na filmu, Beograd: XX vek, 2009, str. 56-57)
"Film tematizuje upravo onu konceptualnu i strukturalnu dinamiku koja leži u osnovi Žilnikovog autorskog metoda, a koja se tiče težnje da se proces pravljenja filma, kao i sam filmski aparat, u potpunosti izjednače sa sferom prvostepene drištvene proizvodnje. U duhu Marksove jedanaeste Teze o Fojerbahu ("Filozofi su do sada interpretirali svet na različite načine; vreme je da ga se izmeni"), za Žilnikovu kinematografiju može se reći da doseže s onu stranu - ili, još bolje, ispod - nivoa audio-vizuelne reprezentacije: njen primarni značaj leži u samoj proizvodnoj delatnosti, preciznije, u radu i radnim odnosima od kojih se sastoji pravljenje jednog filma, a kojima Žilnik prostupa kao sebi dovoljnima, direktnim oblicima društvene intervencije. Za ovu vrstu kinematografije, čin snimanja u najmanju je ruku podjednako važan kao i (završen, kompletiran) film. Lišena statusa privilegovane kreativne delatnosti, filmska praksa je na taj način demistifikovana, a po učinku i značaju izjednačena s bilo kojom drugom vrstom rada. slično radikalnom političkom projektu čiju su realizaciju na sebe preuzeli protagonisti Ranih radova, na Žilnikove filmske projekte može se gledati kao na fragmente jedne hronike u nastajanju, koju za sobom ostavlja grupa radnika - reditelj, snimatelj, tonac, glumci - a koja oslikava njihovu ideološku svest i praktične napore da kvalitatitno utiču na različite tokove društveno-kulturne proizvodnje. Reč je, dakle, o filmovima koji dokumentuju vlastito nastajanje u procesima kolektivnog angažmana na planu 'čovekove smislene aktivnosti'."
(Pavle Levi, Raspad Jugoslavije na filmu, Beograd: XX vek, 2009, str. 56-57)
No comments:
Post a Comment